Ik voelde mij zo alleen

Al jaren heeft mijn moeder last van psychoses, aanvallen waarin ze haar eigen fantasieën niet meer van de werkelijkheid kan onderscheiden en waarin ze gekke, enge, vervelende en soms zelfs gevaarlijke dingen doet. Dat is lastig om te zien, en nog veel lastiger om mee samen te wonen.

Als kind van een ouder met een psychische ziekte voel je je af en toe ontzettend eenzaam. Ik had altijd het gevoel dat het ‘ik tegen de wereld’ was en dat er maar weinig andere kinderen waren die problemen thuis hadden, waardoor ik me ervoor schaamde. Ook al steunden mijn vrienden en familie me, ze begrepen nooit helemaal hoe vermoeiend het contact met mijn moeder was. Bij een KOPP-groep praat je met andere kinderen die het thuis ook niet altijd even makkelijk hebben, en daardoor voelde ik me minder alleen. Het is fijn om te praten (en ook te lachen) met mensen van je eigen leeftijd die weten wat je voelt, meemaakt en denkt, en om verhalen van anderen te horen waarin je je eigen ouder herkent. De groep heeft me geleerd dat ik me niet hoef te schamen voor mijn ouder en dat ik me niet zo verschrikkelijk eenzaam moet voelen, omdat ik niet alleen ben.

Anoniem – leeftijd 17 jaar