Mijn eigen rol weer gevonden

Gaia (44 jaar): ” Mijn oudste broer was 20 jaar toen zijn onrust en nieuwsgierigheid hem in een wereld vol drugs trokken. Een wereld die voor hem grensverleggend en avontuurlijk was. Mijn ouders konden niets anders dan lijdzaam toezien hoe hij dichter en dichter bij de afgrond terecht kwam. Soms verdween hij dagen en dan kwam hij weer als een hongerige wolf thuis om bij te tanken om vervolgens weer te verdwijnen”.

Ik was 25 jaar studeerde in die tijd in Tilburg. Voor mijn jongste broer was ik de serieuze zus die studeerde. Voor mijn ouders was ik het kind dat in de weekenden thuis de boel kwam opvrolijken. De dochter en zus met wie het altijd goed ging en die haar zaakjes op orde had.

In de tussentijd was ik boos, boos op mijn oudste broer omdat het altijd over hem ging. Als hij thuis kwam werd hij als een koning onthaald en als hij er niet was maakte iedereen zich zorgen. Als ik ergens mee zat deelde ik dat met vriendinnen want mijn ouders hadden al genoeg aan hun hoofd, vond ik. Ik kwam alleen met succesvolle verhalen thuis en was de gezelligheid zelve.

Tot het moment dat ik tegen de deadline van mijn scriptie aanliep en ik een weekend in Tilburg wilde overblijven om te schrijven. Mijn moeder verwachtte toch wel dat ik naar huis zou komen omdat ik daar ‘nodig’ was. Toen heb ik ze voor een keuze gesteld: of ik kom naar huis en ik studeer niet af en wordt een loser zoals mijn broer of je gunt me de tijd om af te studeren en dan is er
tenminste een binnen het gezin die er wat van maakt. Het klinkt hard maar zo voelde het wel.

Ineens besefte ik dat we allemaal in een rol terecht waren gekomen die we gewoon maar aangenomen hadden voor elkaar. De rol van perfecte dochter voor mijn ouders en een voorbeeld voor mijn jongste broer, zonder te bedenken wat goed voor mij was.

Dat heeft tot een omslag geleid. Mijn ouders gaven hun wanhoop, schaamte -en schuldgevoel toe en gingen praten met iemand van het CAD (centrum voor alcohol en drugs). Mijn jongste broer ging een keer met mij stappen in Tilburg en zag dat ik helemaal niet zo serieus was als hij dacht. Hij zei die avond tegen vrienden van mij: “Kijk dan, dat is mijn zus, gaaf he?”

“Haptonomie heeft mij geholpen om mijzelf terug te vinden en te accepteren” 

De zorgen om mijn broer waren nog niet voorbij maar het geforceerde rollenspel naar elkaar wel. Zo kwam ook ik weer in mijn eigen rol als zus en dochter en vooral als mijn eigen imperfecte ik. Haptonomie heeft mij geholpen om mezelf terug te vinden en te accepteren.

Niet veel later ging het met mijn broer ook beter. Op een gegeven moment was hij bang geworden dat hij blijvende hersenschade zou oplopen als hij door bleef gaan. Hij heeft het vertrouwen van ons moeten terugverdienen en dat is hem  gelukt.