We hebben elkaar het beste gegeven
Janneke (40 jaar): Op mijn 30e scheidden mijn ouders. Van een heel goed huwelijk was helaas nooit echt sprake geweest. Alle ingrediënten voor een fijne jeugd waren echter wel aanwezig. Een mooi bosrijk dorp om in op te groeien en een fijn huis samen met een lieve broer en een zus. Op jonge leeftijd leerden mijn ouders elkaar kennen. Ze zijn als het ware opgegroeid met elkaar. Daardoor hebben ze, hoe verschillend ze ook waren, een aantal zelfde patronen ontwikkeld.
Toen mijn ouders uit elkaar gingen, moesten ze het beiden natuurlijk alleen redden. Maar helaas bleken beiden daar niet goed toe in staat. Mijn moeder bleef in het ouderlijk huis en mijn vader verbleef deels bij zijn nieuwe vriendin en deels op tijdelijke plekken. Ik was zelf in die periode bezig met mijn eigen leven op te bouwen. Werk, een eigen huis kopen en opknappen, vrienden en uitgaan. Steeds meer werd duidelijk dat zowel mijn vader als mijn moeder verder afgleden. Meer terugtrekken, vreemde keuzes maken. Ik vond dat ingewikkeld, ik ging mij vooral focussen op mijzelf. Wist niet goed wat ik er mee moest, was vooral mijn eigen leven aan het opbouwen. Het leek makkelijker het te negeren. We zagen elkaar af en toe en dat was oppervlakkig en voor dat moment weer even genoeg.
“Ik ging mijn vaders (nog korte leven), op poten zetten naast dat van mijzelf op te bouwen”.
Ik had net een serieuze relatie, ging samenwonen toen het telefoontje kwam dat mijn vader ernstig ziek bleek te zijn. Vanaf dat moment realiseerde ik dat dit hét moment was om dichterbij te gaan staan, om het contact te herstellen nu het nog kon. Ik kwam in zijn leven en hij in het mijne. Het bleek al lange tijd heel mis te zijn met hem, op alle gebieden. Financieel, emotioneel, relationeel en dit naast zijn zeer slechte gezondheid. Mijn vader zou misschien gaan sterven, had grote problemen en was alleen. Hij had geen goed dak boven zijn hoofd en had geen geld om van te leven. Al zijn vermogen zat in mijn ouderlijk huis waar mijn moeder woonde. Een depressie had er voor gezorgd dat zijn leven uit zijn handen was geglipt. Schaamte, angst en schuldgevoel hadden hem in zijn bed gehouden. Ik raakte zwanger en het werd duidelijk dat mijn vader zou gaan sterven. Ik ging mijn vaders (nog korte leven), op poten zetten naast dat van mijzelf op te bouwen. Zorgen dat hij veilig was om zijn laatste tijd door te brengen, en zorgen dat hij niet alleen zou overlijden maar omringt door warmte en liefde.
“Ik voelde mij super sterk omdat ik er voor hem kon zijn en ik werd weer gesteund door lieve mensen om mij heen”.
Het nieuwe leven dat in mij groeide, het helende contact met mijn vader, lieve vrienden en aandacht voor elkaar maakte dat ik, ook al was het soms heel erg moeilijk, het allemaal aan kon. Ik voelde mij super sterk omdat ik er voor hem kon zijn en ik werd weer gesteund door lieve mensen om mij heen. Mijn zoon werd geboren en we hebben nog 4 maanden van elkaar kunnen genieten. Dichterbij mijn vader was ik niet eerder geweest. Het was het beste wat wij elkaar hebben kunnen geven.
Dit verhaal is het verhaal over mijn vader en mij. Mijn moeder, ook al jarenlang depressief, schrijf ik ooit misschien nog wel hier op.Ik wil mijn verhaal graag delen, omdat ik wil een taboe wil doorbreken en mijn eigen schaamte overboord wil gooien. Leven naast iemand met een depressie is ongelooflijk ingewikkeld. Hoe weet je jezelf staande te houden als iemand niet zelf meer kan of wil? Hoe zorg je er voor dat je zelf rechtop blijft staan? Waar trek je grenzen en hoe zit het dan met je schuldgevoel? Hopelijk vinden veel mensen de juiste informatie op dit platform.
